Pierwszy raz na siłowni - czyli nie taki diabeł straszny, jak go malują

Po długim czasie zastanawiania się i pomimo tak wielu obaw w końcu to zrobiłam - poszłam na siłownię. Czy było warto? Lubię ćwiczyć i każdy kto uprawia jakiś sport zdaje sobie sprawę z tego, jak wiele korzyści oraz przyjemności niesie ze sobą każdy trening, zaczynając już od samej rozgrzewki. Od jakiegoś czasu ćwiczyłam w domu. Próbowałam wszystkiego - od cardio, poprzez siłowe, a skończywszy na dziwacznych pozycjach w jodze. Wiele jeszcze przede mną, bo przecież czego można oczekiwać  w warunkach domowych, bez większości potrzebnych sprzętów. Właśnie ze względu na to, zawsze chciałam spróbować, zobaczyć jak to jest uprawiać sport, mając do tego odpowiednie warunki. 

Pójście na siłownię planowałam już od jakichś dwóch - trzech lat. Poważnie. Zawsze jednak coś stawało na drodze. Przeszkody w postaci obaw i lęków, z którymi po prostu nie walczyłam, a się im poddawałam i pozostawałam w domu. Czytałam wiele wpisów, porad na temat tego, jak wygląda pierwszy raz na siłowni. Po części się one sprawdziły, ale tak czy siak miałam całkiem inne wyobrażenia na ten temat. Wpis ten dedykuję tym, którzy nadal się wahają. Być może macie podobne obawy, które nie mają faktycznego odzwierciedlenia w rzeczywistości i tak na prawdę nie ma się czego bać. A czego ja się obawiałam?

WSZYSCY NA MNIE BĘDĄ PATRZEĆ...

Ogólnie nie lubię rzucać się w oczy. Jestem raczej obserwatorem, niż osobą która mogłaby skupiać na sobie uwagę bez większego problemu. Myśląc o pierwszym razie miałam wrażenie, że każdy będzie mnie obserwował, a że jestem niedoświadczona to każdy mój błąd zostanie zauważony i wiecie co? - w sumie nikt nie patrzył. Może od czasu do czasu jedna osoba zerknie, czy zwolnił się już sprzęt. 

NIE POTRAFIĘ KORZYSTAĆ ZE SPRZĘTÓW!

Tu był większy problem, bo o ile spojrzenia ludzi da się wytrzymać, to braku wiedzy już nic nie ukryje. Stanęłam przed orbitrekiem i wszystkie napisy były po włosku!? Jak to się mówi, koniec języka za przewodnika - w takich sytuacjach zamiast na siłę udawać, że "potrafimy", lepiej po prostu zapytać, co i jak się włącza, przestawia itp. Zawsze znajdzie się ktoś, kto nam pomoże :) 

NIE WIEM JAK SIĘ FACHOWO PRZYGOTOWAĆ NA SIŁOWNIĘ - CO ZABRAĆ I OD CZEGO ZACZĄĆ?

Zastanawiałam się, co tak naprawdę powinnam ze sobą zabrać na siłownię. Czy butelka wody i buty na zmianę wystarczą (oczywiście szłam ubrana bezpośrednio w ciuchy do ćwiczeń, ze względu na to, że mam niedaleko na ową siłkę). Myślałam, że może coś jeszcze będzie mi potrzebne - jakiś ręcznik? Słuchawki? Wydaje mi się, że to co uważamy, że nam się przyda możemy ze sobą zabrać. Próbowałam ćwiczyć z własną muzyką i w słuchawkach, ale nie czuję wtedy pełnej wygody. Co ze sobą zabrać, to kwestia indywidualna - niektóre siłownie mają swoje wymagania - wystarczy zapoznać się lub po prostu o to zapytać :) 

ZROBIĘ COŚ NIE TAK I BĘDZIE MI WSTYD

Tego też się obawiałam, że zacznę ćwiczyć na czymś nie tak jak się powinno, np. usiądę tyłem zamiast przodem. Mając już świadomość, co mnie czeka na siłowni i na czym mogę ćwiczyć, przed wyjściem lub w wolnej chwili wchodzę na YouTube i oglądam filmiki, które pokazują jak prawidłowo czego użyć i na jakie partie mięśni to wpływa. To bardzo ważne, aby nie zrobić sobie krzywdy. I przy okazji komuś (to też możliwe). Ewentualnie jak pisałam wyżej - wystarczy po prostu poprosić o pomoc :) 

BĘDZIE MI GŁUPIO PRZED TYMI WSZYSTKIMI "KOKSAMI".

I to był gwóźdź do przysłowiowej trumny. Moje obawy przed tym, że każdy mój błąd będzie zauważony, że będą się na mnie patrzeć i będę się wstydziła cokolwiek zrobić w połączeniu z tym, że przy tych wszystkich (jak to się mówi) koksach - mega umięśnionych osobach, którzy znają się prawdopodobnie już dobrze na wszystkim (bo przecież już tak wyglądają), ja będę wyglądała jakbym była turystką na siłowni, która nie wie jak dodać dwa do dwóch. Od razu mi się odechciewało. A przecież powinnam czuć motywację? Tak? Wszyscy piszą, że oglądając osoby aktywne, prowadzące nienaganny, niemalże idealny tryb życia, są motywacją. Gówno prawda. Przez coś takiego wkręciłam sobie, że nie jestem dość dobra do tego, aby móc tam ćwiczyć. Głupie, wiem, ale taka jest prawda. Dlatego nie obserwuję takich kont, które zamiast faktycznie motywować, sprawiają że czuję się coraz mniejsza. Tutaj po prostu trzeba się chyba przemóc. Jeżeli wstydzimy się sami iść, to warto pójść z kimś. W końcu razem zawsze jest raźniej, zwłaszcza jak na pierwszy raz. A co do tych koksów - widziałam chyba tylko jednego, skupionego na ćwiczeniach, który nawet nie zwracał uwagi na to, co się wokół niego dzieje. I to było motywujące. 

Teraz jak już wiem, jak funkcjonuje życie na siłowni i widzę, że moje obawy były bezpodstawne. Myślę, że na pierwszy raz trzeba być zdecydowanym i silnym, żeby na początku zwalczyć swoje lęki. Potem wszystko samo będzie szło - jak pisałam: nie taki diabeł straszny, jak go malują. Wystarczy zrobić krok do przodu!

Jest tu ktoś, kto chodzi na siłownię? Pamiętacie swoje obawy i swój pierwszy raz na siłowni?