Projekt XXI wieku: Samotność

Po całym dniu w pracy wracasz do domu, jesz coś na szybko i wylatujesz znowu, bo masz coś w planach. Całe życie podporządkowane masz pewnemu schematowi, którego się trzymasz. A wieczorem, gdy już wszystko masz pozałatwiane, robisz kanapki, siadasz przed telewizorem i oglądasz film. Sprawdzasz po całym dniu, czy ktoś do Ciebie napisał. Masz wielu znajomych, przyjaciół, a i tak czujesz, że coś jest nie tak. Czegoś Ci brakuje... KOGOŚ.

I właśnie oglądając kolejny film o pięknej miłości z przeszkodami, która jak zwykle kończy się dobrze, zdajesz sobie sprawę, że siedzisz w tym pokoju przed telewizorem całkiem sama. Nie ma nikogo, kto by rozwiał wszelkie wątpliwości. Dlaczego? Nagle życie staje się szare i dobija Cię rzeczywistość. Czy robisz coś nie tak? A jeżeli tak to co? Dlaczego pomimo tego, że znamy tak wiele osób, nie zawsze jesteśmy szczęśliwi z tym, co już mamy i osiągnęliśmy? I chyba najgorsze jest wtedy to, że czy tego chcemy czy nie, nagle zaczynamy myśleć o wszystkim tym, co nie potrzebne. Jak to kiedyś było fajnie w przeszłości, jacy byliśmy szczęśliwi... Dlaczego teraz tak nie jest?

Samotność oznacza brak możliwości rozmowy z drugą osobą. Co ja czuję gdy czuję się samotny? Hmm... teraz to mi ciężko powiedzieć, bo przyzwyczaiłem się do tego. Ja wbrew pozorom jestem uczuciowym chłopakiem. Mimo swego wieku przeszkadza mi to ze jestem sam. Zawsze, kiedy napada mnie nostalgia wiem, że zawsze mam oparcie w mojej mamie. Nie odmówi mi "przytulaska". Zazwyczaj powraca to kiedy wrócę do wspomnień lub też zobaczę jakąś obściskującą się parę.

To odpowiedział mój znajomy, gdy go zapytałam czym dla niego jest samotność. Mimo tego, że mamy z kim rozmawiać, rozmawiamy dniami, nocami, to jednak jest coś, co nie pozwala nam się tym cieszyć. Samotność może stać się naszym wrogiem, jeśli zaprosimy ją do naszego życia na dłużej. A może to tęsknota? Tęsknota za tym co było? Nie, nie jest mi z tym źle, mam z kim wyjść, pogadać, pośmiać się, pobawić, kino czy spacer. Po prostu przychodzi taki moment, gdy wszyscy nagle odchodzą, przeważnie wtedy, kiedy to TY potrzebujesz rozmowy, poczucia, że jest się dla kogoś ważnym. Tego właśnie oczekuje osoba samotna. 

Co z tego, że posiadasz milion znajomych? Co z tego, że z każdym utrzymujesz jakiś tam kontakt? Co z tego, że dla każdego starasz się i zawsze próbujesz znaleźć chwilę czasu na rozmowę z tą osobą? Co z tego wszystkiego? 

I tak przyjdzie taki moment, gdy będzie trzeba samemu stawić czoła uczuciu samotności. Możesz mieć tylu przyjaciół, co znajomych na Facebooku. Możesz być otoczona wianuszkiem facetów, a i tak nie masz chłopaka. Możesz każdego dnia otrzymywać miliony smsów od wielu ludzi.

Nie zawsze trzeba kogoś mieć, czasem wystarczy przyjaciel, kolega, koleżanka. Chwila poświęcona dla NAS.

Ponoć samotność uszlachetnia. Bardziej się skupiamy na własnym ''ja'' i na tym, jak postrzegamy świat. Może być to okres samodoskonalenia się. Uczymy się jak naprawić to, co wymaga naprawy lub też i wyciągamy wnioski z tego, czego już nie da się uratować. Znowu bierze mnie na myślenie o głupotach. Nie powinnam, a może powinnam? Kto ma mi to powiedzieć jak nie ja sama? Wystarczy się wsłuchać w swój własny głos - głos serca, ale też i zdrowego rozsądku. No, a jak już posłuchamy samych siebie warto coś zjeść, bo jak jesteśmy głodni to robimy się drażliwi.  A przynajmniej ja tak miewam, a głód w połączeniu z nadmiernym myśleniem nie wróżył nigdy nic dobrego! 

Czym dla Was jest samotność? Jak sobie z nią radzicie?